Nu 13 jaar later zit ik er weer. Bij Mgoza Lodge in Cape Maclear. Om eerlijk te zijn herken ik niets meer hier bij Lake Malawi. Het strand is ingekort, de lodges zijn veranderd en het lijkt of iedere lodge zijn eigen stukje strand heeft. Maar terwijl we hier zitten om nog even van het zonnetje te genieten, denk ik ook aan Zomba. Ik lees hier het boek: “Geroepen voor Gods plan voor jou” en zag daarin een mooi stuk wat aansluit bij het gevoel wat ik soms heb. Dit is wat ik las: “Wat het ook is waar jij hart voor hebt: strijd en dweil! Al voelt het alsof de kraan wijd openstaat, en staat soms het huilen je nader dan het lachen omdat je je afvraagt waarvoor je het eigenlijk doet: dweil! Want jouw hart brandt niet zomaar. Het is onze manier om God te weerspiegelen hier op aarde. Laten we onze invloed inzetten zodat de mensen die God op onze weg plaatst zich gezien, geliefd, bemoedigd, geaccepteerd, aangemoedigd en gewaardeerd voelen”. En dat is precies wat ik zou willen. Soms voelt het alsof je niets bereikt of weet je het even niet meer. Maar dan hoor je de dankbaarheid, de hoop en weet je dat het goed zit en dat je door moet gaan om te strijden voor je missie en wat je lief hebt. Voor de mensen die niet gehoord of gezien worden. Voor de mensen zonder toekomstperspectief. Voor de mensen die even dat zetje nodig hebben. En misschien nog belangrijker, je doet het niet alleen en je hoeft het niet alleen te doen. De mensen om je heen kunnen je helpen, zolang je het maar aangeeft. En God is ook altijd bij je, waar je ook gaat en wat je ook doet. Hij zorgt dat je op het juiste moment op de juiste plaats bent!
De mensen in Zomba, en om eerlijk te zijn in heel Malawi, zijn hele vriendelijke mensen. Malawi wordt ook wel the warm heart of Africa genoemd en dat is niet voor niets. Hier in Cape Maclear zitten we tussen de locals, maar is het al wat meer gericht op toeristen. Meer, veel meer, mogelijkheden tot het kopen van souveniers. In Zomba heb je een paar kraampjes. Iedereen wil je wat verkopen, niet alleen voor zichzelf maar ook voor hun familie. Zomba, de voormalige hoofdstad van Malawi. Ook dat zag er 13 jaar geleden anders uit. Nu lijkt het meer volgebouwd en herken ik daar ook een aantal dingen niet. Sterker nog, ik vraag mij af of ik op sommige stukken wel geweest ben. Mooi om te zien dat het veranderd. Jammer om te zien dat het niet perse de lokale bevolking helpt, want het zijn vooral chinezen of indiers die iets opzetten. De Malawianen zelf staan op de markt. Wat uiteindelijk toch best een hele belevenis is en wat niet veranderd is in deze 13 jaar. Het is alleen groter geworden.
Tot nu toe hebben wij ons hier geen moment onveilig gevoeld. Mensen die niets hebben, die honger lijden en leven in armoede helpen elkaar. Hoe ik mij soms druk maak hoe ik zo snel mogelijk aan zoveel mogelijk geld kom, denken mensen hier aan hoe ze vandaag de dag weer aan eten kunnen komen. Ik word er verdrietig van. Ook om te zien hoe we in Nederland met elkaar omgaan. Hier is zoveel liefde, support en vrolijkheid. Zelfs wanneer je niets hebt. In Nederland is er zoveel individualisme en egoïsme en ik denk dat we echt nog veel van elkaar kunnen leren. Meer open staan voor elkaar, meer gastvrijheid, meer dingen los kunnen laten, en misschien ook meer hoop en vertrouwen op God. Want dat is hier zeker.
Liefs, Rebecca
Wil je geen updates meer ontvangen? Schrijf je dan uit door hier te klikken.
Plaats een reactie