Heel bijzonder om hier met z’n vieren in Malawi te zijn. En we hebben al aardig wat indrukken opgedaan van Malawi in deze eerste dagen en ook hebben we al aan de cultuur geproefd wat enorm interessant was. Maar ons hoofddoel was natuurlijk het bezoeken van de projecten en Grace Orphan Care.
We hadden zeker al veel armoede gezien, maar de wijken waar we nu naar toe gingen hebben een diepe indruk op mij gemaakt. Wat is dit een andere wereld. Wat hebben wij een rijkdom en voorzieningen die we gewoon voor lief nemen. Onbeschrijfelijk wat we hier zien. Olivia ging met ons mee, de hele dag met haar pasgeboren baby op de rug. Olivia wat heb ik een respect voor jou, jij maakt het verschil.
We begonnen de dag in Grace Orphan Care. We werden ontvangen door de directeur en de onderdirecteur, welke ook leraar was op het project. Alleen de kleinste kinderen waren op dat moment daar, degene die nog niet naar school gaan. Het waren ongeveer 39 kinderen. In totaal dragen zij zorg voor 135 kinderen. Ze zongen welkomsliedjes voor ons en vonden het ook best spannend. Azungu Bo, sommige durfden meteen te zwaaien maar de meeste kinderen keken ons met grote ogen aan. We kregen eerst informatie hoe het bij Grace Orphan Care in zijn werk gaat. Kinderen van de allerarmste mensen worden opgevangen en de wezen. Slapen doen ze daar niet, ze slapen allemaal ’s nachts thuis of bij familie. De kinderen worden bij Grace Orphan Care gevoed. Voorheen iedere dag, nu niet meer, de inflatie is enorm en de prijzen wisselen per dag. Steeds duurder. Daardoor worden de kinderen nog maar 3 dagen gevoed. Maandag-woensdag en vrijdag.
Verder richt men zich daar vooral op onderwijs en zingeving.
Het zien van de kinderen en vertrouwen geven. Dat gebeurd met liefde. Doordat het leven best uitzichtloos is en veel volwassen mensen en jongeren daardoor zijn stilgevallen door de gedachte: “Alles wat ik doe is zinloos daarom doe ik niks meer…”.
Grace Orphan Care probeert de jongeren en kinderen opnieuw zelfvertrouwen te geven, zingeving en opleiding. Ook kunnen oudere kinderen hier studeren en soms blijven slapen. Bij Grace Orphan Care is er namelijk stroom.
Olivia heeft zelf haar jeugd doorgebracht bij Grace Orphan Care. En zij is het levende bewijs dat dit zinvol is. Dat er veranderingen mogelijk zijn, hele kleine stapjes, te beginnen bij de kinderen.
Wat is dat een belangrijke missie en wat doen jullie hier belangrijk werk. Olivia verzorgd de donaties van Stichting Rivka bij Grace Orphan Care. Zij zijn haar erg dankbaar dat zij altijd trouw verbonden is gebleven bij Grace Orphan Care. Dit werd ook benoemd door de directeur, dat het makkelijker is om alleen je eigen moeilijkheden te zien en geen oog meer te hebben voor anderen. Maar Olivia heeft een groot hart, te groot voor alleen haar eigen gezin. Ook werd benoemd dat Olivia trouw al het donatie geld kwam brengen, nooit in de verleiding gebracht is om gedeeltes zelf te houden om voor haar eigen gezin te voeden. Stichting Rivka en Olivia werden als een geschenk van God gezien. Zij waren erg dankbaar voor hun hulp.
We hebben nog even wat ontspanning gehad met de kinderen, bellen geblazen, springtouwen gegeven, met ballonnen gespeeld, stickers geplakt en nog wat lekkers uitgedeeld.
Toen kwamen de meeste kinderen los en wilde graag allemaal even zwaaien of een hand geven. We kregen een rondleiding door de gebouwen. En hebben kunnen zien hoe zij met een molentje maïsmeel kunnen maken. Molentje zeg ik, maar het was een groot apparaat. Elektrisch dus dat ging best goed en snel. Want wat een hoop meel heb je nodig voor al deze kinderen.
We hebben gesproken over waarin stichting Rivka mogelijkheden zou hebben om extra te ondersteunen.
Meteen kwam eigenlijk naar voren dat er kinderen die goed kunnen leren in aanmerking kunnen komen voor een aanbeveling van de overheid om op secundair school te studeren om echt een goede opleiding te kunnen krijgen.
Ondanks dat dit een van de grootste doelen is van Grace Orphan Care kunnen zij dat gewoon niet betalen. De kosten zijn ongeveer 110 euro per jaar voor 1 kind. Ook werd er gevraagd of we mee konden sponseren om een bijgebouw op te knappen.
Zij gaan hiervoor een prijsopgave aanvragen.
Hierna gingen we door naar het project: Destiny Girls.
Eerst even langs het naaiateliertje. Rebecca had een ongelukje gehad met haar rok en dat werd vakkundig gemaakt. Daarna liepen we door naar het project. Over de rode zandweggetjes, langs kleine huisjes. Dit is echt de echte armoede. Toch zijn de mensen hier vriendelijk. We liepen nog langs het huisje waar Rebecca 3 maanden gewoond heeft toen zij hier in Malawi stage liep voor school. Rebecca had toen zij terug kwam natuurlijk veel verteld hierover maar nu zag ik het zelf.
Hier zat zij dus, als 17 jarig meisje, in de allerarmste wijk. Nog een paar paadjes door en toen waren we bij Destiny Girls.
17 jonge vrouwen ontvingen ons met gezang en dans. Wat voelde we ons welkom en geliefd. Daarna hebben we met de vrouwen gekookt, of beter gezegd, zij hebben voor ons gekookt, wij hebben soms even wat meegeholpen. Ook hierbij werd weer veel gezongen.
Er liepen veel kinderen rond, op blote voeten, spelend met een oude band of hun crocs net alsof het autootjes waren. Allemaal wilde ze even zwaaien, Azungu Bo – hallo blanke. Ook hier in deze wijk zijn we een ware attractie. Iedereen kijkt op en de meeste mensen groeten. De vrouwen hebben de specialiteit van Malawi voor ons gemaakt, Nsima. Een soort maispap met hierbij groenten en soja. We zitten allemaal op de grond in een kring en na gebed kunnen we eten, allemaal samen uit de pannen en borden, met onze handen. Wat voelt dat als een samenhorigheid. Er wordt gelachen omdat wij zo klungelig eten…ik snap het wel.
Na de maaltijd begint het project. Tijdens het project zijn er spelregels. Iedereen moet Engels spreken, dat is de regel.
En sommige vrouwen zijn nog maar net bij Destiny Girls maar kunnen toch al aardig Engels spreken. Iedereen stelt zich aan ons voor en wij natuurlijk ook aan hen. Er wordt weer gezongen en 1 vrouw leest een mooi gedicht voor. Ook wordt er door sommige vrouwen verteld waarom zij bij het project zitten.
Ook hier is het hoofddoel weer de zinloosheid. Vrouwen zijn nog ondergeschikt, minder waard. Als je bv een jongen en een meisje hebt mag de jongen de opleiding doen en het meisje moet helpen in het gezin. Veel meisjes worden vroeg zwanger moeten daardoor soms gedwongen trouwen. Dan blijft de vrouw thuis om voor de kinderen te zorgen omdat zij weinig opleiding heeft gehad. Mannen zijn regelmatig geweldadig naar hun vrouw of verlaten hun. Omdat zij kinderen hebben om voor te zorgen zien zij geen andere mogelijkheid dan niks meer te doen.
Op het project worden Engelse lessen gegeven. Je moet de hersenen weer aanzetten zegt Olivia. Ook helpen deze vrouwen elkaar. Ze krijgen weer zelfvertrouwen en voelen zich weer wat waard. Er wordt ook veel aan familyplanning gedaan.
Dat veel kinderen veel problemen geven omdat al deze kinderen verzorgd en gevoed moeten worden, in deze tijd zo goed als onmogelijk. Deze vrouwen worden gestimuleerd om zelf een beroep of bedrijfje te beginnen, zelfvoorzienend te zijn. Dat is moelijk in Malawi maar met hulp van Olivia en elkaar geeft dat hoop en vriendschap. Ook heeft de stichting weer gesproken over waarin zij graag ondersteund willen worden.
Dat is vooral schoolspullen, schriften, pennen en leerboeken.
Hierna gingen we weer terug naar Zomba. We liepen door de wijk naar de hoofdweg en daarna met de taxi terug naar Zomba. Olivia liep met ons mee en ging toen wij in de taxi zaten weer terug naar het project. Om dan daarna nog ruim een uur naar huis te lopen. Van een taxi wilde ze niks weten, ik ga gewoon lopen. Diepe buiging voor jou Olivia ♡
Veel liefs, Marga
Wil je geen updates meer ontvangen? Schrijf je dan uit door hier te klikken.
Plaats een reactie